Begin augustus is onze oude Belgische buurman (Jay) getrouwd in de traditionele Lana stijl. Ik heb daar wat foto's van gemaakt, die jullie hier kunnen zien. Zijn moeder en twee zusters waren overgekomen en een tante met haar man en dochter. Ze trouwden vanuit het huis van zijn vriendin en van daaruit gingen we naar hun huis een stukje verderop, waar haar vrienden hem stonden op te wachten. Op een gevlochten schaal lag de bruidsschat van 300.000 Bht. Als je hier trouwt moet er nog steeds een bruidsschat worden betaald en in dit geval was dat heel erg belangrijk, omdat zijn schoonouders beiden leraar zijn. Bovendien is zijn schoonvader een van de belangrijkste leraren in Chiangmai. Bij het hek aangekomen van hun huis, moest hij zijn doorgang afkopen bij de familie en vrienden van zijn aanstaande. Dat was wel leuk om te zien hoe hij smeekte om naar binnen te mogen en uiteindelijk moest er natuurlijk weer wat geld betaald worden om verder te mogen. Dat ging nog twee keer zo. Bij het huis aangekomen moest hij zich al biddend en smekend en betalend een weg naar boven kopen, waar zijn aanstaande op hem wachtte. Beiden waren gekleed in traditionele kledij, wat ook Jay erg goed stond. Na de inzegening door Boeddha had iedereen gelegenheid om te feliciteren en geschenken te geven. Daarna was het etenstijd en zaten Wan en ik als ere-gasten bij de ouders en moeder van het bruidspaar. Het huis van Jay is van hout en gebouwd in de traditionele Lana stijl. Het heeft slechts 1 slaapkamer en is gebouwd op palen. Aan drie zijden is een brede veranda en aan de achterkant heeft hij een badkamer gemaakt, met plavuizen op de grond en het water om te douchen komt uit een soort goot. Gelukkig een westers toilet en als je staat te douchen, kun je over de rijstvelden naar de bergen kijken. Een schitterend huisje. Het enige wat niet van hout is van het huis zijn de plavuizen in de badkamer. Misschien dat wij zoiets met de tijd achter in de tuin maken als gasthuis, want ook Wan vond het erg mooi.
's Avonds gingen we naar een gelegenheid in het centrum, waar we een diner hadden met authentieke noord Thaise gerechten en dans en muziek. Vanaf de parkeerplaats werden het bruidspaar en de aanwezige gasten met zang en dans in optocht naar binnen gebracht. Het eten werd door het bruidspaar uitgedeeld en was bijzonder lekker. Ik schat dat er ruim 300 mensen waren, dus het zal wel een aardige duit hebben gekost. Al met al een hele leuke dag en leuk om het op deze manier eens mee te maken.
Van de staatsgreep die heeft plaatsgevonden hebben we eigenlijks weinig gemerkt. De 1e week waren er wat road-blocks met militairen, maar daarna waren die weer vertrokken en ging het gewone leven weer zijn gang. Politiek is het een stuk rustiger en we wachten nu maar op de volgende verkiezingen.
Toen ik een tijd geleden bezig was in de tuin, ben ik ongemerkt in mijn been gestoken door vermoedelijk een stel mieren. De volgende dag was mijn onderbeen behoorlijk gezwollen en jeukte ook een beetje. Vermoedelijk ben ik een beetje allergisch voor die beestjes. Het duurde ruim vier dagen voordat de zwelling weer weg was. De volgende keer een beetje beter oppassen dus. Behalve ons eigen stuk grond wil je natuurlijk ook dat het voor je huis er een beetje knap uitziet. Dus ben ik met de heupmaaier aan de slag gegaan. Op sommige plaatsen was de begroeiing bijna een meter hoog, dus je kon niet zo goed zien wat zich allemaal op de grond bevond. Dat bleek dus ook een verrassing te bevatten in de vorm van een nest Thaise wespen. Toen ik daar met de maaier door heen ging waren die nogal geïrriteerd omdat ik hun nest verstoorde, wat resulteerde in een paar flinke steken in mijn been en arm. Dat was nogal pijnlijk, maar na een half uurtje was de pijn vertrokken en ging ik ook wat voorzichtiger te werk, gelukkig was ik hier niet allergisch voor. Al doende leert men.
Inmiddels hebben we in november ook weer Roi Marathon gevierd. Ik blijf dit het mooiste feest van Thailand vinden. Al die Marathon in het water met kaarsjes en de hemel bezaaid met hete lucht ballonnen. Wan en Waay hebben dit jaar zelf de Krathon gemaakt, zoals jullie op de foto kunnen zien. Terwijl Sonkraan een uitbundig feest is, is Roi Krathong meer ingetogen. De vrouwen gaan dan ook in mooie traditionele kledij gekleed.
De gewoonten hier blijven me nog steeds verbazen. Een van de dingen die men hier normaal vindt is het rijden op de brommer met bv 4 personen (waarbij je je afvraagt hoe die met zijn allen een zitplaats hebben) en tijdens de regen houdt er dan eentje een paraplu vast. Of iemand zit alleen op de brommer met een paraplu en stuurt en schakelt dus met een hand. Het mobiele telefoneren tijdens het auto- of brommer rijden is hier heel normaal, alhoewel het ook in Thailand officieel verboden is. Laatst zag ik een jongen van ongeveer 9 jaar de brommer besturen terwijl zijn moeder achterop zat. Ook spookrijders met name brommers, maar af en toe ook auto's zijn hier een normaal verschijnsel. Het is dan ook enorm oppassen in het verkeer. Een richtingstraat of niet is niet belangrijk, ook niet voor de politie.
Ondertussen hebben we ook nog 16 palmbomen voor een zacht prijsje op de kop getikt. Ergens achteraf in de stad bleek een soort tuincentrumpje te zijn en toen we daar rond liepen zagen we wat palmen en toen die slechts 800 Bht per stuk bleken te zijn hebben we alle grote uitgezocht en de prijs naar 700 Bht per stuk gebracht. We moesten alleen op zoek naar een vrachtauto met kraan en twee man om te helpen. Een van onze buren bleek vroeger in een tuincentrum te hebben gewerkt en via hem konden we een vrachtauto bestellen. Uiteindelijk nu ze bij ons in de tuin staan komen ze op 1000Bht per stuk, wat nog ongeveer 1500 Bht goedkoper is dan wanneer we ze ergens anders hadden gekocht.
Inmiddels zijn we begonnen met het maken van een muur om het achterste gedeelte. We hadden hier en daar gevraagd wat dat moest kostten, maar die prijzen waren zo belachelijk hoog, dat het meer op afzetterij leek. We hebben toen besloten om aan de familie van Wan te vragen of die niet 1 of 2 mensen wisten die een muurtje konden maken voor een zacht prijsje. Na een paar weken wachten hadden ze mensen gevonden en nu zijn die hier aan het werk samen met Wan haar vader en de man van haar zuster. We hebben nu dus 4 man aan het werk en te logeren. Als het klaar is, dan heb ik ruim duizend euro bespaard en ben ook heel wat wijzer op het gebied van bouwmaterialen en .machines. De mensen van Wan haar provincie werken ook harder dan die van Chiangmai. Die komen over het algemeen nogal lui over en willen het liefst in 1 keer rijk zijn. Dus 1 keer een huis bouwen en dan nooit meer hoeven te werken. Er valt met de aannemers hier niet te praten. Ze geven nooit een definitieve prijs en het is altijd maar afwachten, hoever de prijs tijdens de bouw omhoog gaat. Zo gaat het overigens met heel veel dingen hier. Je koopt iets, spreekt een prijs af en als je het dan mee wilt nemen, of laten bezorgen of men moet met de bouw van iets beginnen dan komt er nog van alles bij. Wij hebben daar inmiddels van geleerd en zien dan gewoon van de koop af.
Zo probeerden ook de 2 van Wan haar dorp de prijs nog wat op te drijven. Omdat het familie is en het niet om grote bedragen ging heb ik maar toegegeven, maar Wan heeft toen gezegd dat ze ons niet om drinken (bier/whisky) of zeep of iets anders hoeven te vragen. We hadden nl in 1e instantie gezegd dat wij voor hun zouden zorgen, omdat ze bij ons eten en slapen. Dat slapen doen ze ook op een andere wijze dan wij. Wij veel moeite doen om de 3e slaapkamer leeg te maken (gebruikten we een beetje voor de PC en opslag) en het washok leeg maken, zodat nu het zo koud is 's nachts de mensen binnen kunnen slapen, willen ze dat niet. Alleen Wan haar vader en moeder slapen in huis bij Waay (die daar heel blij mee is). De dag van aankomst was ook een verrassing, want ipv 4 waren er 6 personen. De monnik van daar heeft een auto met iemand die voor hem rijdt (een monnik mag niets doen, dus ook niet auto rijden) en die moest naar Chiangrai, dus die aten en sliepen ook nog een nacht bij ons. De monnik wilde wel in de logeerkamer slapen, dus die is 1 nacht gebruikt. De anderen slapen nu in het washok, op de koude tegels en zijn daar erg blij mee. Ook douchen in een badkamer is maar niets. Dat hebben ze de dag van aankomst gedaan, maar warm water wat zo maar uit de muur komt dat is het niet echt. Nee, je kunt beter een bak vol laten lopen met koud water en dan een kopje vullen over je heen gooien. Net als met eten, dat doe je niet aan tafel, maar op de grond buiten. Een ander ding is de bijgelovigheid van de mensen. Op een avond wilde Balloo het washok in waar de werkers slapen en zat aan de de deur te krabben. De volgende morgen hoorde ik dat de zwager van Wan erg bang was en niet alleen wilde slapen. Hij was wakker geworden van het gekrab van Balloo op de deur (normaal slaapt Balloo daar namelijk) en dacht dat er spoken rond het huis liepen. Omdat we nu dus een stel gasten hebben met andere eetgewoontes, waren we van de week heel erg vroeg (met name voor mij) op de markt, namelijk al om half zeven 's morgens. Toen bleek maar weer eens te meer dat de mensen hier er wat andere tijden op na houden wij. De markt was enorm druk en er was van alles te koop. Meestal als wij gaan zo rond een uur of elf, is er bijna niemand en er is ook weinig te koop. Nu bleek voor mij dus (Wan die weet dat natuurlijk allang) dat je met de kippen op moet staan als je genoeg keus wilt hebben. De markt start namelijk al zo rond een uur of vijf. Daarbij kun je je natuurlijk af vragen hoe laat die kooplui opstaan. Ik denk dat ik nu wel weet waarom die uitgestrekt op hun stalletjes liggen te slapen als wij op de markt zijn. Slapen is ook weer zo iets waar wij verschillen met de Thai of Aziaat. Wij zijn over het algemeen blij dat we een slaapkamer hebben en daar hoogstens met 2 personen slapen. De Thai slaapt het liefst met 10 of meer in een kamer. Vandaar ook dat onze logeerkamer niet gebruikt wordt door hen. Kinderen bijvoorbeeld slapen minimaal tot de pubertijd bij de ouders in bed. Vandaar dat Waay ook altijd wil dat er iemand met haar gaat slapen als het tijd is om te slapen. Inmiddels hoeft dat steeds minder, omdat ik haar soms voor baby uitmaak. Een buurvrouw van ons hier heeft bv een dochter van ongeveer 14 jaar en die slaapt nog steeds samen met haar dochter.
Het is nu in december wel erg koud geworden 's avonds. De temperatuur daalt van overdag ongeveer 25 graden naar 10 a 12 's nachts. Voordat het weer een beetje aangenaam is, is het al ruim 12 uur 's middags. Je ziet de meeste mensen dan ook met dikke winterkleren aan, wat een koddig gezicht is, om niet te zeggen lachwekkend. Ik ben nu inmiddels zelf ook zover geacclamatiseerd, dat ik nu ook een trui aan heb 's avonds en 's morgens vroeg, maar met sjalen om en mutsen en handschoenen aan zoals de Thai dat doet gaat mij toch weer wat te ver.
Twee dagen voor kerst was er op de school van Waay een soort feest, waarbij de scholieren toneelstukjes en dans opvoerden en het orkest van de school de muziek verzorgde. De kleuters waren erg leuk om te zien en de oudere kinderen dansten erg goed. Voornamelijk de traditionele noord Thaise dansen. Ook het orkest van de leerlingen speelden erg goed. De Engelstalige klassen deden een uitvoering van Cinderella in het engels. Anderen voerden het traditionele stukje van de geboorte van Jezus op. Uiteraard was er allerlei eten te koop en diverse stalletjes met prullaria en kleren. Waay vond het allemaal prachtig en stelde weer diverse vragen over de bijbel, met name over Jezus en waarom hij gedood is. Dat vindt ze erg moeilijk te begrijpen. Het was zo rond tien uur 's avonds afgelopen en toen we terug liepen naar de auto sliep Waay al bijna.
Halverwege december waren we met zijn drieën geveld door een flinke griep. We zijn met Waay naar het ziekenhuis gegaan en die werd daar drie dagen opgenomen totdat de koorts gezakt was. Er moest ook bloed geprikt worden en toen Waay dat hoorde begon ze te huilen en wilde meteen naar huis. Ze was enorm bang daarvoor en voelde zich ook niet meer ziek. Al die aandacht in het ziekenhuis vindt ze wel leuk, maar zo gauw men met naalden komt dan wil mevrouw naar huis en is ze in 1 klap beter. Wan is bij haar gebleven en ik ben elke dag naar huis gegaan vanwege Balloo onze kat. De 1e nacht lag ik dus alleen te slapen en werd om 12 uur 's nachts wakker door een hels kabaal en een schuddend huis, alsof er een kudde dinosaurussen voorbij kwam. Dat bleek dus een aardbeving (bijna 6 op de schaal van Richter) te zijn. Er waren ook flink wat na schokken en het duurde bijna een uur voordat het over was. Al met al een nare ervaring, vooral als je diep ligt te slapen vanwege de koorts en dan wakker wordt in het donker, met niemand om te vragen wat er nu eigenlijks aan de hand is. De buren bleven allemaal binnen. Die zijn denk ik banger voor spoken dan een instortend huis. Een paar dagen later waren er nog wat lichtere schokken. Chiangmai ligt op een breuklijn, dus het zal nog wel vaker voorkomen. Ik heb nog op internet gekeken en zag dat tussen Thailand, Indonesië, Taiwan en Japan het hele jaar door veel aardschokken voorkomen. Meestal diep onder de grond en dan merk je er niet zo veel van. Intussen is er in Taiwan ook nog een flinke schok geweest en die heeft in zee wat communicatie kabels beschadigd, zodat we nu een week of drie een slechte internetverbinding hebben en de communicatie voor banken en dergelijke ook hinder ondervind.
Toen we twee dagen thuis waren kregen we een check van de verzekering van Waay en die keerden 1200 Bht uit vanwege Waay haar opname in het ziekenhuis. Dus wij met de check naar de bank en wilden die verzilveren. Dat was een beetje moeilijker dan we dachten, want er moesten wat formulieren worden ingevuld en in een envelop in een brievenbus worden gedaan en dan maar afwachten. We zullen volgende week eens kijken of er wat bijgeschreven is. Behalve dat de verzekering dus de nota van het ziekenhuis betaald, keren ze voor elke volle dag dat ze in het ziekenhuis is ook nog 600 Baht uit voor Waay. Daar moet haar opa drie dagen voor werken.
Dit was het dan voor dit jaar, ik wens een ieder een goed begin en een goede gezondheid in het nieuwe jaar en tot de volgende keer.